تَــرَكِ روى لــبـت آیــــۀ قـــرآنِ ربــاب            مـثلِ قـرصِ قـمـرى زینتِ دامـانِ رباب

چه كـنم؟ تا كه کـمـى تَـر بـشود لبهـایت            می‌چكد روى لبت اشكِ دو چشمان رباب

سیـنـه‌ام شـیـر ندارد پـسرم چـنگ نـزن            آه، بـازى مكـن اینقـدر تو با جـانِ رباب

بر ضریح لب خـشكـیـدۀ تو جا انـداخت            لبِ عطشانِ حسین و لبِ عطشانِ رباب

پا بـرهـنه پسرم خـیـمه به خـیـمه گـشـتم            قطره‌اى آب نبود، اى گـل ریحان رباب

رفتی و پشت تو "یا رادَّ یوسف" خواندم            كاش سیـراب بیایى تو به كـنعـان رباب

پـدر تو به سپـاهى سَـرِ تو رو زده است            تا خجـالت نـكـشد از دل سـوزان ربـاب

تیر خوردى، وسط خیمه زمین خوردم من            بعد از این گریه شود روزى چشمان رباب

عاقبت بر جگرم حرمله زهرش را ریخت            واى بر حالِ دلِ بی‌سـر و سامـان رباب

این زمین خوردن من دست خودم نیست على            سَرِ تو خورده زمین زانوى لرزان رباب

سَرِ هـر كـوچـه به لالایى من خـنـدیـدند            كودكى نیست دگر بر روى دستانِ رباب